bir mafya günlüğü

onların yanından ayrıldığım da çok az acıma hissi geliyordu içimden.
kızının hali, karısının hali falan aklıma geliyordu ama kendimi haklı görmeye başladım muhasebe yapıyordum kendimce.
adam bana saldırmasaydı ben ona karışmazdım diye düşünüyorum kendi kendime.
bugünde bakıyorum ve hiç pişman değilim çünkü her şeyin başlangıcı o yaşlı adamdı.
şöyle düşündüm durdum yıllarca belkide o adamın suçu yoktu çünkü düşünüyorumda bu kesinlikle benim kaderim anlıyorum ve geliştiriyorum kendimi pgibolojik olarak.
bu güne kadar sayamadığım kadar insan öldürdüm hiçbirinden iğrenmedim kusmadım. fizyolojik olarakta bu iş benim için ideal.
kesinlikle kaderim...