tamamlanmamış aşkın hüzünlü belkileri

eller tutuşurdu sımsıkı bırakmamacasına belki dudaklardan süzülen nefesler çekilirdi ciğerlere hayat zehrini kovalayan panzehircesine belki
meşkin serhoşuyla mahmurlaşan gözler bakarken, birleşirdi ardına bu sefer dudaklar, öpmelerin ardı arkası gelmezdi
sarmalayan kollar basarken bağrına medet umardı bir merhemcesine belki,
derin bir sessizlik eşlik ederdi hemen ardına. gülüşmeler, koklaşmalar, sevişmeler yine.
kimsesiz sahilin denizinde balıkçı takasının kovalayan martıların hengamesine gülerdik belki,
dalgalar usulca ayaklarımız dibinde devinirken, poyrazın savurduğu saçların örtmek için kapladığında üşüyen yüzümü
bitmek bilmez dünya tasaları uçar giderdi ve kimsesiz avare bir serhoşla paylaşırdık şarabımızı,
onun şarabında bulduğu dermana bizde mahsar olurduk belki,
gunesin isitmayan yuzu gulumserdi bize tam gitmek uzereyken. hoscakal diye el sallardi bize belki. biz de hafif bir gulumsemeyle basimizi ona cevirip hoscakal derdik..