tıbbı kazanmam şerefine

bahara doğru tek açılan güneş değildi,

etek mevsimi de başlamıştı. her ne kadar şöyle böyle desek de, hele ki üst dönemlere, içimiz yanar giderdi be..

baharın getirdiği bu güzelliğin yanında, tabi ki ayşen de güzelleşmeye başlamıştı.ve ne kadar şanslıydım ki hep yanındaydım.

--hep iyi bir arkadaş oldum beyler, hep insanların yanındaydım. aptallık yapmışım ama tabi bunu şimdi idrak edebiliyorum, gerçekten her insan hata yapıyor. aptalı da zekisi de normali de, izmirlisi konyalısı vs vs..---

ayşenle film seanslarımız yavaştan artıyordu, filmi izleme şeklimiz de değişiyordu. başı arada omuzlarıma düşüyordu, bazen ben onun omzuna yaslıyordum.

o aralar da bu ayşe aptalı bize bakıyor öyle. mal.. baksın.

sonradan ceren, önceden yazdığım işi kız anlatmak olan bin çocukla beraberdi. ne kıskanmıştım amk veledini.. pek iyi bir tipi yoktu ama işte işin sırrını biliyordu, veya bilmiyordu ama öyle gösteriyordu. o zamanlar anlamıyordum.. sonradan çözecektim gerçi işi..

bu çocuk asalak gibi işte etrafında insan toplanan kişilere sarkıyor, sadece o ortamda bulunduğundan bile arada kız düşürüyordu... ne boşlar var düşünün işte.