tıbbı kazanmam şerefine

böyle devam etti bir süre, illa ki düzelir diyordum ama düzelemedim.. düzelemedik.

sordum ona sorun mu var filan diye,
bana bağırarak anlayışlı ol biraz hayır bir şey yok ama ben bir kızım hepiniz böylesiniz çok mu ilgi göstermek zorundayım hep? demişti

anlamamakla beraber, aptal gibi yine hatayı kendimde bulmuştum. acaba ona karşı daha mı iyi olmam gerekirdi?? kafamda bin soru vardı.. sınıflara beraber yürümeye başlamıştık, onu kavgaya rağmen bırakmadım, sınıfına kadar yürüdüm ardından kendi sınıfıma geçtim..

o günüm, o haftam zehirdi... bir yandan o pislik ayşe her gün sınıftaydı, bir yandan artık ayşen kopuyordu..

olur ya her şey elinizden gidiyor sanarsınız, sakladığınız inciniz, yoktur artık, gidiyordur ellerinizden.. ne kadar saflıkla, sevgiyle onu ellerinizde tutmaya çalışsanız da gider ya... gidiyordu işte... engellemek için hiç bir şey yapamazdım. hiç ama hiç bir şey..

kendimi başka şeye yönelttim, gitar öğrenecektim.

bu fikrimi aileme açtım, sağolsunlar her şeyi ayarladılar, artık gitar öğreniyordum, hocam da gayet iyiydi, yani oraları kısa kesiyorum iyi gidiyordum işte.. yeteneğim de varmış..

bu gitar mevzuları devam ededursun, muratla ben dolayısıyla ahmet daha da yakın arkadaş oluyorduk.. murat anladığımızdan gördüğümüzden daha değişik bir insanmış, onu anlamıştık..

murat uzun boylu, esmer biriydi.. tipi de düzgün biriydi diyebilirim..