vizelerin yavaştan sonuna geliyordum ve benim ciddili harekete geçme vaktim gelmişti. evet ben de arada arıyor veya yazıyordum ama genelde bu adımlar kızdan geliyordu. belliydi benimle vakit geçirmek ve konuşmak hoşuna gidiyordu. aniden aradım onu ve vizelerin bittiği gün kahvaltı date'i teklif ettim. baya hoşuna gitmiş olmalıydı ki kabul etti. o anda sevinç çığlığı atmamak için zor tuttum kendimi. onunla nihayet baş başa dışarıda bir mekanda saatlerimizi geçirecektik. sayılı gün çabuk geçer derlerdi ama gelmek bilmemişti o gün. en sonunda gelmişti ve sınav sonu fakülte önünde buluşmuştuk. taksim'de limonlubahçe diye bir yer vardı sakin ve hoş bir yerdi. orada oturduk ve saatlerce konuştuk. onun hakkında bazı gerçekler öğrendim. ne dinlemeyi sevdiğinden tut lise anılarına ve diğer hobilerine kadar. tabi elbette fenerbahçeli olduğu da. koyu bir fenerbahçeli olan ben için bu gerçekten harika bir haberdi. kahvaltının ortasında sanki ben bir teknik direktör o da muhabirmiş gibi fenerbahçe hakkında sorular sormaya başladı. her anlatışımda bana hayranlıkla kitleniyordu bu çok netti. sonra bir gün beni maça zütürür müsün dedi. hiç abartmıyorum bu zamana kadar bir kızdan aldığım en ama en güzel teklif buydu. bunun üzerine inan bana bu başıma gelebilecek en güzel şeylerden biri olurdu dedim. birbirimize öylece baktık. en son kalktık ve istiklalde gezdikten sonra onu metroya bıraktım. sanırım o gün yeryüzündeki en mutlu insan bendim. bir çift ela göze her geçen gün daha da bağlanıyordum. ona her bakışımda yine yeniden aşık oluyordum. yağmur, yağmur gibi kalbime yağdırıyordu sevgisini...