Beyler çok geçmeden işe "iş" olarak alışmış, öğrenmiştim. Artık talimat gerekmeksizin kendime hedef pazar seçiyor, müşteri araştırmalarına başlıyordum. Aynı zamanda da mevcut müşterilerin sipariş ve sevkiyatlarını organize eder hale gelmiştim. Tek problem bunları yaparken üretimin ağzına sıçıyordum. Sürekli beni patrona yada Erkin abiye şikayet ediyorlardı. Beni uyarıyorlardı, ama sert uyarılar değildi bunlar. Bu yaptıklarımdan hoşnut olduklarını hissediyordum. Bilmiyorum ki aslında kendimi bir köpek yapıp, pitbul gibi üretime saldırdığımı ve bu durumun sadece patronun işine geldiğini..
Yine de pgibolojik olarak çöküşteydim. iş yerinde sürekli rusça mailler hazırlayıp gelen telefonları cevaplamak zorunda olmak rusçamı oldukça geliştirmiş, bunun olumlu etkileri derslere de yansımıştı. Ama ben mutsuzdum, mutsuzluğumun sebebini de bilmiyorum. Derinlerde bir yerlerde kalbim sebebini bana söylüyordu ama, kalbimi dinlemeyi bırakalı çok olmuştu. Hayatımı beynim ve gibim yönetiyordu. Ama asıl patron gibimdi.
Her akşam esrar takılmaya devam ediyordum. Kafayı dumanlayıp o günün kritiğini yapıyordum. Esrar içen var mı aranızda bilmiyorum beyler ama ben esrarın bir zararını görmedim. Esrarda bırakabildiğiniz sürece zarardan çok faydalı bence.. Şuan kullanmıyorum ama, geçmişime dair özlediğim sayılı şeylerden birisi esrardır herhalde. Esrar içtiğiniz zaman mesela dinlediğiniz bir şarkıdaki tüm enstrümanları tek tek ayırt edip dinleyebilirsiniz ve hangisine focus atacağınıza siz karar verebilirsiniz. Ben ise o dönem gündüz yaşadıklarıma focus atıyor ve kendimi, ikili dialoglarımı uzaktan bir gözle izliyordum. Ve bu beni kendimden iğrendiriyordu.
iç sesim bana :
+ Sen, ezik, sünepe bir huur çocuğusun. 3 kuruş için yanlış olan şeyleri bile doğru kabul ediyorsun.
+ Bu sabah sana Mr. X alay eder bir ifadeyle baktı, bunu da mı farkedemedin embesil ?
+ Herkes seni küçük görüyor. Kimsenin gibinde değilsin.
+ Bu işi öğrenip uzman da olsan, seni yine de kimse giblemeyecek !

insanın içinde konuşan şey şeytan mıdır beyler ? Nefis midir ? Bilinçaltı mıdır ? Vicdanı mıdır ? Geçmişi midir ? Nedir bu ? Bazen insanın canını çok acıtır bu iç sesi. Ama hayatında iç sesiyle tanışmamış insanlar tanıdım ben. Neden peki ? Neden onlarda yok bu ? Onlar zaten iyi insanlar olduğu için mi ? Yada en azından benim kadar kötü olmadıkları için mi ? Herşeyi bu kadar ince ince düşünmek bir hastalıktır, delilik ibaresidir baylar. Neredeyse tüm deliler kendi kendine konuşur değil mi ? Benim tek farkım bu konuşmayı içimden yapıyordum. Bu konuşmaları dışımdan yapsam sanırım işim bitmişti.
Bütün bu iç çatışmalarım beni odama kitliyordu. iş yerinde ise odada kulağıma bir kulaklık takıp arka planda müzik dinliyor, deli gibi çalışıyordum. iş dışında kimseyle, aynı odayı paylaştığım Erkin'le bile, tek kelime konuşmuyordum. Ecem'i neredeyse silmiştim. O da bu duruma çok üzülüyor, bana ne olduğuna bir anlam veremiyordu. Ama benim ne dünya, ne okul, ne Ecem ne de bir başkası gibimde değildi. Önemli olan tek şey, "bendim".

içimdeki huurya engel olamamıştım. Bir süre sonra bende ayaklarımı kıza değdirdim. Dikkat çekmeden ayaklarımızla birbirimizi dakikalarca okşadık.. Çok geçmeden kız çocuğa " yatalım mı, bitkin hissediyorum" dedi.. Çocuk itiraz etse de, gidin yatın hacı benimde uykum var dedim. Kızın bunu kasıtlı olarak yapmış olmasını umut ediyordum. ikisi kalkıp odalarına gitti, bir süre bekledim kızı, gelir diye.. Gelen giden yoktu.. içeriye doğru yürüdüm, kapılarının önünde kulak kabarttım.. Çok kısık sesle konuşsalar da, gecenin bir yarısı duyabiliyordum. Nişanlı çiftimiz gibişiyordu. Kime niyet kime kısmet. Salona geçip koluğa uzandım.. Kafam bir dünya zaten.. Uyuyakalmışım.. Ne zaman uyudum bilmiyorum, ama gece 3'te Nermin beni uyandırdı (Nermin kızın ismi)
+ Uyumasını bekledim.
Cümlesini henüz bitirmemişti ki kucağıma çektim.. Yana döndürüp altıma aldım. Yumuldum dudaklarına. 1.60 boylarında, zayıf ama kıvrımlı bir kızdı. Ama çok güzel şekle giriyordu.. Kız içeri geçince altına eşofman çekmiş, sıyırması çıkarması kolay. Az önce nişanlısına gibtirdi, şimdi benim altımdaydı. Sadece bunu düşünmek bile azdırıyordu beni. Bu sapıkça bir his mi bilmiyorum.. Eşofmanını çıkarttım, kilodunu da sıyırdım.. Kendi pantolonumun ön kısmını biraz indirip prensimi dıbına sürtmeye başladım. Az sonra yavaşça soktum. Kızın üzerine doğru eğilim gibimin daha fazlasını sokuyor, sonuna kadar ittiriyordum. Derken odanın ışığı yandı.

Hayatımda yaşamamış olmayı dilediğim anların başında geliyordu o an. Hayatımdaki tek arkadaşımın nişanlısını giberken yakalanmıştık. Çok sarhoştum.. Çocuk hayvan gibi kükreyerek üstümüze atıldı, beni kızın üzerinden çekip okkalı bir yumruk patlattığını hatırlıyorum.. Dengede duramadım, düştüm. Davut benim kadar sarhoş görünmüyordu, yada yaşadığı öfkeyle belli olmuyordu ama ben zor ayakta duruyordum. Nermin araya atladı, Davut'a yapıştı. Davut bana küfürler ediyordu. Aklımda kalan cümlesi " Allah senin belanı versin lan. gibtir git bu evden "
Kafamı eğip çıktım evden. Kendi evime kadar nasıl gittim inanın hatırlamıyorum.
Sabah uyandığımda kafamda filler gibişiyor ve sanki dün 4 zenciye kendimi gibtirmişim gibi pişman ve suçlu hissediyordum.
Tek arkadaşımı da kaybetmiştim. Davut'la Nermin ne yaptılar bilmiyorum, ama muhtemelen ayrılmışlardır. gibtiğim 5. hayata hoşgeldiniz.
Bu olaydan sonra kadına ve evliliğe tövbe ettim. 4 senedir nişanlıydı onlar ve karının yaptığına bak. Tamam benim de suçum var ama, ben olaya nişanlılar açısından bakıyorum. Ben bu konuda tek şerefsiz değilimdir heralde.. Herşeyden soğumuştum ve yine o gibik dünyama geri döndüm.
Ecinniler gibiydim. Kimin hayatına karışsam herşeyi berbat ediyordum. Beni karantinaya almaları gerek, insanlara yaklaşmam yasak olmalı.