üniversiteyi nasıl kazandığımı

anlatıyorum beyler yazdıklarım tamamen gerçektir size bunun teminatını verebilirim.

şuan belkide en çok gitmek istediğiniz üniversitede okuyorum bunu bilin.

yazmaya başladım. hemen geliyor.

öncelikle şunu söylemeliyim ki ben doğuda bir ilde doğdum. ifşa olur diye açıklayamıyorum.

lise 1 e kadar doğru düzgün okumayı bilmiyordum. lisede bir öğretmenimin benimle konuşmasıyla başladı her şey. o konuşmadan öncesine kadar her şey çok berbattı. sokaklarda arkadaşlarımla amaçsız dolaşır aklınıza gelen gelmeyen bütün zararlı ve bağımlılık yapan maddeleri kullanmışımdır emin olun. benden önceki 4 ağabeyimde aynı benim gibi oldukları için yaptığımın doğru bir şey olduğunu sanıyordum bende öyle davranıyordum. neyse
üniversite hayalim lise bir de iken başladı. artık hafif hafif çalışmaya başlamıştım. öyle babamın getirdği kitaplardan bir kaç soru çözer televizyonun başına otururdum. yani şuan ki öğrenci tesellisi gibi "çok çalışıyorum ama olmuyor" diyordum.
lise 1 in sonunda sınıfı geçemediğimi gördüm ve babam öğretmenlerle konuşmak yerine beni okuldan aldı. "bundanda adam olmayacak" düşüncesi ile.

babam lübnan a gidip orada inşaat yapıyordu amelelerin başında duruyordu diyelim. beni de yanında zütürdü. beni diğer amelelerin yanında yatırırdı onlarla aynı yemeği yerdim. yani bana özel bir şey yoktu. bir yıl babamla birlikte çalıştım ve hayatın ne kadar zor olduğunu kolay kazanılmadığını gördüm...

öyle ya babam da bunun için beni yanında zütürmüştü. hayatın zor olduğunu görmem için. eski halim aklıma geldikçe kendimden tiksinir oldum cidden. daha küçücüğüm dıbına koyum ne işin var senin onlarla. hiç unutmuyorum. sigara bulamadığımız zamanlarda üzüm yapraklarını kurutup öyle içerdik. yada kaçak çay. tek sigara kaldığında da şaşal yapardık(bong diyorlarmış buralarda)
neyse.

babamla çalıştığım inşaatta günler geçmiyordu. işler de çok zordu örneğin siz hiç balyozla 3 katlı bir ev yıktınız mı? dersem anlarsınız herhalde.
çok zor günler geçirdim ama aklım evimdeydi acaba arkadaşlarım ne yapıyorlardı. sonra düşünmeye başladım.

arkadaşlarımın bana getirisi var mı? -yok
yaptığım şeylerin getirisi -yok

düşünmeye başladım çıkmazdaydım sanki. sonra aklımda bir fikir parladı. (okula dönmek)

bunu düşündükten sonraki gün gidip babama sordum aldığım cevap beklediğim gibiydi -hayır...

o anda öyle bir sinirlendim ki sormayın. bir an gözlerim kararmış gibi oldu. yükseklik korkum vardı ve 4 katlı bir binadaydık.
ve 3 metre yüksekten aşağı bakmaya korkan ben bir anda kendimi 4 katlı binanın tepesinde buldum. artık kendim için bir şeyler yapmam lazımdı ve tek yol olarak bunu görüyordum. gözlerimi kapattım sanki o an zaman yavaşladı. aşağı hiç bakmadım.
ve bıraktım kendimi. gözlerimi yere düşmeden önce açtım. tahtaların üstüne çakıldım.

kırılan tahta ve kemik sesleri. ve son olarak gözlerimden süzülen yaşların sıcaklığı...

gözlerimi açtığımda soğuk bir hastane köşesindeyim. babam ve her zaman sigaramı paylaştığım bir arkadaşım yanı başımda.
kimse konuşmadı en başta en son sessizliği bozan babam oldu. "iyi misin" diye sordu. "iyiyim" dedim hiç beklemedim. "tamam" dedi ve sessizlik başladı yeniden. 2 dakka kimse konuşmadı "neyim varmış" diye sordum. babam "sırtın ve bir kaç yerin kırılmış" dedi. önce keşke böyle birşey yapmasaydım dedim ama sonra iyiki yapmışım dedim.

babam "peki neden böyle bir şey yaptın" dedi. "dönmek için" dedim buruk bir edayla .

babam sonunda yumuşamıştı o halimi gördükten sonra ve beklediğim kelime döküldü dudaklarından

"tamam"...

Uploadinng panpalar donus yaptim updurrahmannn