nasıl cinlere inanmaya başladım anlatıyorum

bu sefer beni görünce bağırmadı, çağırmadı. sakin sakin konuşmaya başladı. başıma açtığın belaların farkında mısın diye sordu. nasıl yani dedim? göreceksin dedi. ben kendi diyetimi ödedim ama sana da ödecekler dedi. kim dedim. ağlamaya başladı. tekrardan küfür etmeye başladı. vildanı görüp uzadım ben de. başımıza bi ihale aldığımız belliydi. olayın iç yüzünü öğrenip savaşmak gerekeceği de belliydi. ama bu öyle bir dertti ki ne kimseye anlatabilirdin, ne de kimseyi inandırabilirdin. çünkü sonuç olarak powzitif bilim diye bir şey var ve sen ne yaşadığını düşünürsen düşün her şeyin bir açıklaması vardı. ama bir şekilde savaşacaktım, böyle kolay pes edemezdim. gel zaman git zaman pgibiyatrıma gittim. olanları anlattım. yine uzun uzadıya not aldı, yine bol bol düşündü. napmayı düşündüğümü sordu. bilmiyorum ama bedeli ne olursa olsun savaşacağımı söyledim. peki sence bu vaka metfizik mi yoksa olayları biraz abartıyor musun diye sordu. ben de bunu sınıflandıramadığımı, tek bildiğim şeyin hayatımın yavaş yavaş ellerinden kaydığını görmek olduğunu söyledim.