+2
-1
Ama öyle böyle değil tedavi, yatış yapılacakmış. Hayatla bağlantım kesilecek tedavi bitene kadar orda kalacam. dıbına koyim diyorum deli hastanesinemi yatırıyolar beni diye. Annemlerin neden bu kadar kötü olduklarını yeni yeni anlamıştım. 2 gün sonra sabah 8 de gittik. Dayım yatışımı falan yaptırdı işte. Amk telefonu, saati, cüzdanı her taku aldılar benden. Kemer bile sokmadılar lan içeri. Dolaplar var üzerine adım yazılı etiket yapıstırıyolar dolabın kapagına oraya koyuyolar eşyaları tedavi bitince cıkarken alıyosun tekrar. Tedavi sürecinde doktorun izni olmadan ailemi aramak bile yokmuş. Resmen zindan gibi amk. Neyse doktor bana bi iğne vurdu amk koluma makineye bağlı bi kablo gibi bişey taktılar ben pat pat doktor ne sorsa konusmaya basladım. 1-2 saat konuşmusumdur heralde.
Sonra bir iğne vurdu benim hayat bitti yatış dönemine geçtim. ilk zamanlar çok zordu. Ama 2 hafta sonra falan baya alıştım. Artık baya sakin birisi olmaya başlıyordum. Doktor annemleri aramama izin verdi. Aradım annemleri ama sanki birisi bana kelimeleri ezberletmiş kafama silah dayamış zorla güleceksin der gibi her şeye gülmeye sakin sakin konusmaya basladım. Baya değişmiştim. 4. haftamda annemler geldi ziyarete. Tabi bahçeden dışarı çıkamıyorum yasak. 30 dk annemlerle hasret giderdim. Annem özlemiş olacak ki bana sarılıp ağlıyordu bende ilaçları etkisi ile acayip duygusuz birisi olup çıkmıştım. Ölüme çare bulundu deseler giblemeyecem o biçim.
