ölü bir adamın hayat hikayesi

biraz daha hüzünlendi gün. o sırada telefonum çaldı
kumların titreyip dağılmasından belli oldu
arayan teyzemdi.
- sen ne zaman döncen dedi
- yarına dönücem dedim
- bekle biz gelicez kaanla hafta sonuna döneriz
- yok teyze ben dönücem yaşanmaz burda dedim
- ne oldu dedi
- ya boşver. ben dönücem siz gelin
- orda kim olcak bizden baska bekle işte döneriz dedi
- yok dedim
- iyi ne tak yersen ye dedi
o günden sonra tekrardan yolun kenarında hiç uyumadan bir gece bekledim onu
ve sabahında ilk otobüsle istanbul yolcusuydum.
- sabah gitmiş kıyafetlerimi hazırlamıştım-
istanbulda indim.
ilk olarak istanbula, ordan da mersine geçmişti sevcan
ve istanbulda bastığım her yer
sanki daha önce onun adımlarıyla süslenmişti
sanki hep bir adım gerisinde kalmıştım.
hep bir adım ardındaydım.
kokladığım bütün güzel kokular onundu.
bir an önce eve gidip
lizaya sarılıp olan biteni anlatmak istemiştim.
çünkü her zaman derdime deva olmuştu.
o benim hayalimdi,
o benim aşkımdı.
o bendim,
ben ise o.
servislere atlayıp en yakında inip evin yolunu tuttum.
eve vardım.
kapıyı çaldım liza açar diye, açmadı
tekrar çaldım kapıyı. ve tıkladım
içerden ses gelmedi. gelmiyordu
anahtarı kapının deliğine sokup hafifce cevirdim kolu
belki uyuyodur diye.
- liza, ben geldim..
ses gelmedi.
tekrardan seslendim. odamızdan dışarı çıkmıyordur diye
odama hızlıca girdim.
ve geldiğimde, LiZA GiTMiŞTi.