kral tv kliplerine bakıp osbir çeken efsanevi

nesil, gelin lan bizde bu başlık altında toplanalım dıbına koyayım.

hey gidi... samimiyetsiz oldu aslında bu "hey gidi." o kadar özlediysen yine çek değil mi, gibini elinden alan mı var? yok. keşke olsa.

valide hanım altın gününe giderdi. sabahçıydım o dönemler. sekiz sene üst üste sabahçı oldum ben. güzeldi.

girerdim odaya, donumu sıyırırdım ayak bileklerime kadar, açardım kral tv'yi öğlen saatlerinde. o saatlerde tgrt'de kezban'ın günlüğü, atv'de esra ceyhan'la a'dan z'ye olurdu. tek elim uzaktan kumandada, diğer elim gibimde beklediğim o klip yayınlanana kadar kâh zap yapar, kâh kendi kendimin fluffer'ı olur, gibim sönmesin diye periyodik aralıklarla sıvazlardım.

kalemim klip yayınlandığında ise -ki; bu genelde hülya avşar'ın bu gece uzun olacakı olurdu- volkan gibi püskürürdüm, yeni yeni bebeklenen menilerim somyaya dökülürdü. her zaman yâver gitmezdi şansım, kimi zaman o mükemmel domalmayı ıskalayıp klipteki don atlet çalgıcıların ekranda göründüğü âna denk gelirdim. o zaman da hemen gözlerimi kapayıp iki saniye evvelin hülya avşar'ını düşlerdim. her şekilde işi bilirdim kısacası. sonra gider yıkardım pipimi ve elimi, pokemon'un yayınlanmasını beklerdim.

biz böyle büyüdük. pis büyüdük.