ölü bir adamın hayat hikayesi

artık eve bile gitmiyordum. annemin her sabah 56. aramasında uyanıyordum
bir bankta,
kaldırımda,
binanın önünde,
bi yerlerde...
kayıptım.
nerde oldugumu bilmiyordum
gittikce lanet bir herif olmuştum.
artık sevdigi kızla yiyişen bir cocuk değilde,
sevdiği kızın kimle yiyiştiğini duymamak için köşe bucak kaçan
muhabbetlere dalmayan bir cocuk olmuştum.
sakallarım yüzümü karartmış,
saçlarım rüzgarın şiddetine karşı koymaya çalışıyordu.
nefes alarak ölüyordum ben.
en acısı buydu...
bir gün bankda yüzüme atılan bir tokatla uyandım.
bir kız cocugu...
hep hayal ettiğim gibi
- annen nerde dedi
- yok ki annem dedi
kıvırcık saçlı, 3-4 yaşlarında,
pembe elbeseli.. hayalimdeki kız cocugunun tıpa tıp aynısı.
- babam nerde dedim
- sensin dedi
ağlamaya başladım.
bununda hayali oldugunu anlayıp. yıkıldım.
gittikce bulanıklaşıp birden yok oldu
kaybettiğim herkes gibi
ağlıyordum. ve piskolog vakti yenidne geldi.