ölü bir adamın hayat hikayesi

konuştukca güzelleştim. sigarayı bırakmamı söyledi
- yanımda oldugun sürece bırakırım dedim
içki içmememi söyledi,
- mezelerimden ekgib edemezsin beni ama dedim.
- ne mezesi be dedi
- dudakların dedim..
herşeye rağmen onu kabul etmiştim. ve ne oldu biliyor musunuz?
mutlu oldum.
gülüyordum,
ağlamıyordum,
o da bana gülüyordu.
gülüyordum lan ben.
3 sene sonra neredeyse ilk kez gülüyordum.
okulu asmalar,
okulu astığım için aileden gelen sorumsuz, işe gidersin vs. lerine aldırmadan
sevcana yazdığım her kelime bana yeni bir ilik,
damarlarımda dolaşan sıcak bir kan,
sıcak bir gülümsemeydi.
artık hayat bana da sırıtıyor gibiydi.
günler, gülüşler, güller yeşeriyor,
ay geceyi karanlık bırakmıyor,
güneş ısısıyla tenimi yakıp kavuruyor idi.
artık içimi acıtan tek şey onu görememekdi.
ne yapmak lazımdı? bir kaç arkadaşdan borç alıp
mersine gitsem olabilir miydi?
ama süpriz yapmak istiyordum bir açıdan
ve evini bilmiyordum. telefonunu aldığım zütverenden
adresini öğrensem, ya vermez, ya da verirse sevcana söylerdi.
bu da olmazdı. ama bir şekilde görmem lazımdı.
belki yine ona en baştan aşık olur,
geçmişi unutur,
ve onunla sevgili olmak için elimden geleni yapardım.
hatta ellerine bile sarılabilirdi ellerim..
sizce onunla sevgili olmalı mıydım?

edit: soruya birkaç dinliyen tarafından cevap almazsam bitiririm lan bugünlük. kendi kendime anlatıyor gibi oluyorum kötü oluyor benimde bir egom var