amıma açık mektup

merhaba yannanım

biliyorum kaba bir başlangıç oldu ama belki de sana yakışan tabirin bu olmasını istediğimdendi. 25 yıldır beraberiz. kabuklu yıllarını saymazsak 20 yıldır. herneyse işte. kah güldük kah ağladık seninle birlikte. seninle birlikte birçok yük bindi omzuma. bacaklarımın arasında sen olduğun için çalışmak, askere gitmek, evlenip çoluk çocuğa rızık zütürmek zorundaydım. ama olsun bunun için kızmadım sana. benim bi organım olmak senin tercihin değildi sonuçta. kaldı ki bana kattığın çok şeyler de oldu. örneğin lisedeyken bile gece 12ye kadar dışarda gezebildiysem, sokakta bağıra çağıra küfretme özgürlüğüm varsa, balkona tişörtsüz çıkabildiysem, maça gidip holiganlar gibi kaleciyle akraba olduysam bunlar yine senin sayendedir. yeri geldi çok yüklendim sana biliyorum. arka arkaya dört kez osbir çekip seni yorduğum zamanlar oldu, banyoda sabunla çekip idrar deliğinin yanmasına sebep olduğum da oldu. her defasında isyan ettin bana. ama bir düşünsene sen çok mu masumdun. bi beygir gibi hatun görmeyegör hemen dikilip boxerı yırtarcasına kalkıp da beni millete az mı rezil ettin. en olmadık zamanlarda canın boşalmak istediğinde zaman mekan dinlemeyip beni umumi tuvaletlerde az mı osbir çekmek zorunda bıraktın. derisi acırcasına kalkıp da kızların gözünü korkutup az mı hatun kaçırttın yataktan. sınava yarım saat kala uyandığımda az mı ıslanmış buldum seni. biliyorum ki bunlar senin doğanda vardı. hiçbiri için yüksünmüyorum. seni her zaman anlayışla karşıladım. haliyle benim seni yıprattığım zamanlar için de senden aynı anlayışı bekliyorum. buna azcık da olsa hakkım yok mu be tırtıl.

sağlıcakla kal