ankaralı piçler iki dakka bakın bi

panpalar roman yazıyorum. bi bölümde ankara ayazını betimlemem gerekiyor. ama ankaralı değilim. ankaraya çokça gitmişliğim var. bişeyler karaladım. olmuş mu bi bakın lan. iki dakkanızı ayırıp okuyacanız altı üstü.

Ankara’nın ayazı acıdır; lakin kolay kolay hasta etmez

insanı. Kurudur çünkü havası. Gündeminin aksine, öyle saat

başı da değişmez. Baba yadigarı paltoyu akşama kadar elinizde

taşıtmaz. Nemli, denize nazır, narin kentlerde olur o; sıcağın

üşütmesi, soğuğun terletmesi. Termometreler merttir Ankara’da; ne

kadar üşüyeceğinizi açıkça söyler, kancıklık etmez. Ama rüzgarı

beterdir. Esiyorsa deli deli, çare yok, ustura gibi dilim dilim kesiyorsa

yüzünüzü; bilin ki o gün kafası güzeldir bu şehrin, belki de size

kızmıştır. Ne giyersen giy it gibi titretecek, ısıracaktır. Bozkır insanı

değilseniz, yıllar geçse de, her şeyine alışsanız da, rüzgarda

ayazına alışamazsınız.

Eski alışkanlık olsa gerek; zaman zaman kendi ihtilalini yapar

bu kent. Vakitsizce yasak eder sokağa çıkmayı. Adaletli işkenceler

yapar, ordan burdan ayırmaksızın. Rüzgarını halkının üzerine

salıp; kan işetir, kulak keser. Evsiz hayvancağızları bile ayırmaz

zulmederken.

Bir akşamüstü, Aralık ayının ortasına gelirken, kim bilir neye

kızmış yine Ankara, zemheri ayaz nefesini üfleyip sokaklara, sıcacık

evlerin pencerelerinde ıslık çalıyor, tehditler savuruyordu: “Oturun

oturduğunuz yerde!”