nick bulamadim cok onemli mi

artık istanbula dönmüştüm seneler sonra istanbuldaydım ya yeniden o bana yeterdi...

ama bişeyler yolunda gitmiyordu... mekanlar aynı insanlar farklı... caddeler aynı sesler aynı yürüyüşler farklı geliyordu..

kaybetmiştim şehrimi. eski arkadaşlar yoktu artık.. ismimden çok kimliğim soruluyordu geceleri..

rahat yürünemez bir şehir olmuştu.

bakırköyde bir pasta cafe açtım. halbuki hiç anlamazdım.

herkes hata yaptıgımı söylüyordu. benim artık tek bir amacım vardı.. müzik dinleyip sohbet edip tatlı bir iş yapmak istiyordum.

yorulmuştum saçma sapan aktivitelerden ... artık susuyordum. öğrenmiştim fikrimi gizlemeyi. yada anlatmanın gereksizliğini..

ama bu iş çok yordu. hiç öyle tahmin ettiğim gibi olmadı gece 1 e kadar çalışıyor sabah 4.30 da geri uyanıyordum..

245 metrekare alanda sıkışmış kalmıştım..

4 ay boyunca hiç bir yere adım bile atamadım. ofiste yatıyor tuvalette banyo yapıyordum..

bu artık çok zıttı..

zaten arkadaşlıklar yalan olmuş.. ve zaten herşeyin para karşında bir kur sahibi.

yani doların euro karsındaki kur oranı gibi. 1,3

gitmeliydim buralardan çok uzaklara gitmeliydim..

herkesten kaçmalı.. zaten senelerdir kaçıyordum..

ama ne kadar hızlı koşarsan koş hep seninle geliyor aklın..

tek istediğim şey huzurken neden varamıyordum..