2004 ten bugüne hikayem

Öğlen içtiması için alana geldik, herkes kamuflajlı asker olmuştuk artık. Baş çavuş geldi tekrar, bizi koğuşa aldılar tekrar. Bu seferde parmak izi verdik. Devlet bizi fişlerdi bir nevi. Oradaki komutanda kimin izini alıyorsa memleket neresi diye soruyor? Desem Japonya, Tokyo amk susuz sabunsuz bana girecek biliyorum. Verdik parmak izlerini falan. Akşam oldu. Kendim gibi olan çocuklarla da yavaş yavaş iletişim kurmaya başladım ama zorlanıyordum alışmakta. Herkes melankolik, herkes depresyonda. Yan yana 5 kişi oturmuş kimse konuşmuyor gözlerde hafif bir buğu sanki ertesi gün idama gideceğiz ama işte panpalar ilk günler harbi çok geliyor. Sonra bu zorluğa alışıyorsun ama alışana kadar giden gidiyor sizden panpalar. zorluk moral bozukluğu pek gitmiyor ama siz kendi halinize alışıyorsunuz, öyle yaşamaya çalışıyorsunuz.