apranax panpanız bi hikaye anlatıyor

kafamda bir sürü düşünce bana ayrı ayrı "cee" diyip köşesine çekiliyordu. ineceğim durağa gelmiştim. hüzünlüydüm o kesindi.

otobüsten indim, evime doğru yürümeye başladım. yağmur devam ediyordu yine ıslanıyordum ancak bu sefer farklıydı. bu sefer yalnızdım, oysa aynı yolu her gün yalnız yürürüm. ama yalnızlık ilk defa o gün koymuştu. hem de hakkını vermişti, baya sağlamdı. otobüse binmeden önce koysa, oturamazdım.

ben önde yalnızlık hemen arkamda bana eşlik ederken eve vardım. ıslak kıyafetlerimi yenileriyle değiştirdim. boşluktaydım, acıkmıştım da.

buzdolabına yöneldim. sayısını tam hatırlamıyorum ancak yaklaşık dört-beş adet bomontim vardı dolapta. bana "gel" dediler. "gel oturup konuşalım, iyi değilsin sen."

haklılardı, iyi olduğum söylenemezdi. kızarttığım patates, ketçap ve mayonez ile hep beraber sofraya geçtik. sohbet konuştukça koyulaştı, bomontiler bir bir ayrıldı sofradan. en son biri "abi madem çok seviyosun ara konuş!" dedi bana. -onun dıbına koyim.-