aşklarım piçliğim monte kristo hayatım

cocuklugumda hatırladıgım diğer şey annemin hastalıgıydı. sürekli başı ağrırdı. 24 saat. hastalıgı neydi bilmezdik. çünkü nedense 1 türlü gitmezdi doktora. oyle inat edip gitmiyorum şeklinde değil. ama 1 türlü fırsat olmazdı, denk gelmezdi ,1 ara gecerdi sonra yine başlardı vs vs.babamla aram hiç 1 zaman cok iyi olamadı. birbirimizi sevme konusunda hiç 1 problemimiz yoktu. ama asla samimi olamadık. aramızda hep 1 bürokrasi rüzgarı eserdi. babama hayatım boyunca nasılsın diye soramadım. nasılsın ya nasılsın. her gün kaç kişiye sordugumuz basit, klagib, lüzumsuz o aptal soru. benim için o kadar önemli 1 soruydu ki o soru. farkındaydım da asla soramamış oldugumun. arada niyeti bozup gidip babamın hilini hatrını soriyim diyordum kendime. ama yok işte. olmuyordu 1 kere. o bana sorardı. arada konuşurduk. ama ben o hapşurdugunda bile hiç çok yasa diyemedim. bu kardeşlerim için de geçerli.