1999 depreminde tam olarak neredeydiniz

eskişehirdeydim. anne baba kavgalı dedemin evinde kalıyoruz annemle. küçüğüm o mahallede hiç arkadaşım olmadığından sıkılırdım. sıkıntım geçsin diye dedemde benle ilgilenir şakalaşırdı.
gece vakti muhabbet kuşunun deli deli ötmesiyle uyandım. sarsıntı falan yoktu. sonra yattığım yatak sallanmaya başladı bende dedem sallıyo benimle yine şakalaşıyo sanmıştım gülümsedim başta çocuk aklı. ama kuş daha da çıldırdı. sarsıntı geçmedi çok uzun sürdü. sonra duvar sıvaları ensemden tişörtümün içine girmeye başladı. sonra parmaklarımı sımsıkı birbirine kenetledim korkudan. anneannemin uyanıp la ilahe illallah diye bağırdığını hatırlıyorum. daha sonra elektrikler kesildiği için mum ışında oturduklarını. sonra ben uyumuşum o korkuya rağmen.
televizyonda sürekli enkaz çalışmaları sürekli 'sesimi duyan var mı?' diye seslenen adamlar. ölümler. o gece o kadar korkmamıştım ama o televizyonda gördüklerim çok kötü korkutmuştu.
sobalı evde büyüdüm ben sobanın kurutma tellerine asılan havlular sıcaktan sallandığında ısıdan olduğunu bilmez hep korkardım. öğrendikten sonra da devam etti ya neyse. deprem sallıyo sanıp lambalara bakıp sallanmadığını göresiye kadar korkum geçmezdi. bildiğim kadarıyla eskişehirde iki apartman yıkıldı. çok şükür büyük kayıplar vermedik. ama o korku bile yetiyor.