yalnizligi sevmiyorum ama

hergün karsilastigim insanlardan sogudum hatta onlari görmeye tahammül edemiyorum. Su an bunlari yaziyorum ya bir an olsun rahatladim. Hep ayni muhabbetler, hep ayni yalanci gülümsemeler ve bana karsi yer yer yapilan rezil davranislari cekemem dedim. Aylardir da kimseyle görüsmüyorum sadece ara sira selam veriyorum. Neticede herkes de muhabbetini kesti benimle. Baslarda cok rahatladim. Ama panpalar simdi köpek gibi yalniz hissediyorum kendimi ve o insanlarin arasina dönmektense yine yalniz kalmaya raziyim. Neden insanlar bu kadar yalan, satici,cikarci ki ? Kimse aramadi zaten bi derdim var mi diye soran olmadi ben onlarla konusmayi kestikten sonra belli oldu yani hepsinin koca bir yalan olduklari. Hepsi su an beni görünce kafalarini ceviriyorlar artik hakkimda neler konusulduysa. Ne yapmam lazim panpalar?

edit: yalanciktan gülümsemeyi, insanlarin suyuna gitmeyi sevmiyorum