ilkokul 7 de eve kız atmaya kalkıştım

15 dakika sonra eve doğru yardırmaya başlıyorum. ama her adım bana bir ölüm gibi. en sonunda evin önüne geliyorum...
ne zaman geldim nerden geldim hiç bir şey hatırlamıyorum.. onu gibtir edip kapıyı açıyorum. eve girip bi sigara yakıyorum ve herzamanki düşünnceler yine beynimi kemiriyor... sadece oturuyorum ve ne yapacağımı düşünüyorum. ama bir sonuç bulamıyorum...
akşama doğru bizimkiler geliyor. bendeki durgunluğu görünce artık annem gelip yanıma
-oğlum neyin var neyden memnun değilsin harçlığınmı az. diyor üzülmüş bir vaziyette. bense
+yok anne harçlığım var.. iyi varsın diyorum... ve annemin gözleri doluyor. annemi öyle görünce bende dayanamıyorum ve ağlamaya başlıyorum... annem
-senin için yapabileceğim bi şey varmı oğlum derdini anlat hiç olmassa diyor. bense annemin bu konuya girmemesi için.
+yok anne kız meselesi ya. diyorum annem tamam oğlum diyor ve 5 dk sonra abim yanıma geliyor.
-abi konusucak halim yok sonra dertleşiriz ha. diyorum. abim ise.
+tamam yakışıklı ne zaman istersen diyip. gidiyor... bense yine sabah okula gitsemmi gitmesemmi kararını vermeye çalışıyorum...