fıkraya bak yarrak gibi

Memleketin birinde padisah eglence olsun diye bir yarisma açmis. Buna göre kim padisahin atini güldürmeyi becerirse 1 çuval altin alacak... Her tarafa haberler salinmis, duyurular yapilmis. Yarisma zamani gelince herkes deniyor ama kimse ati güldürmeyi beceremiyor tabi, bazisi yarim saat bazisi 2 saat ugrasiyor ama sonuc yok.
Bizim Namık Kemal'de yarismaya katilmis. Sira buna gelince, atin bulundugu odaya almislar, 1 dakika sonra Namık Kemal odadan çikmis ve ati güldürdügünü altinlarini almak istedigini söylemis. Padisah ve görevliler saskinlik içinde tabi bir bakmislar hakkaten at gülmek ne demek kahkahalar atiyor yerlere yatmis tepiniyor. Sonuçta altinlari vermisler Nam-i Kemal'e...
Aradan günler geçmis ama at hala gülüyor, bir türlü susturamamislar. Son çare olarak Namık Kemal'i bulup, nasil güldürdüyse susturmasini istemisler. Namık Kemal bir çuval daha altin verirlerse bunu yapacagini söylemis. Kabul edilmis istegi tabi ki. Neyse bizimkini atin oldugu odaya almislar tekrar, yine girisi ile çikisi bir anda olmus. Bir bakmislar at bu sefer agliyor, hem de hüngür hüngür. Tam altinlar verilirken, padisah :
- Sana bu altinlari veririm ama bir sartla, bu ati nasil güldürdügünü ve simdide nasil aglattigini söyleyeceksin
Namık Kemal baslamis anlatmaya :
- Valla hünkarim, ilk geldigimde atin kulagina yaklasip 'benimki seninkinden büyüktür' dedim, gülmeye basladi..
- Ya simdi ya simdi nasil aglattin
diye atilmis padisah merakla..
Namık Kemal padisahin yanina yaklasmis :
- Simdi de çikarip gösterdim .