bir katilin anatomisi

insanlar çok garipti. özellikle hastanede olanlar. doktor, hasta, hasta yakını hiç fark etmez hastane insanı garipleştiriyordu. belkide koridoru saran ilaç kokusu ve pgibolojik bir etkisi olan ölüm kokusu.. insanlar çaresizliği düştüğü anda bir dayanak noktası arıyorlardı. düştüğünde kalkmanın yolunu değil, kaldıracak birini arıyorlardı. bu özellikle hastanelerde böyleydi, en azından o böyle düşünüyordu. hastalıkların ve ölümün verdiği çaresizlikle insanlar kendilerini kapatamıyorlardı. savunmasız ve açık oluyorlardı hastanelerde. hiç tanımadığı insanların derdini soruyor, derdini dinliyor ve derdini anlatıyordu. kim oldukları ve ne düşündükleri önemli değildi. sadece dayanak olmaları önemliydi. hastanenin yan etkisiydi bu. ve bundan nefret ediyor kaçınmaya çalışıyordu.