cinlerle ilk iletişimim ve yıllar sonra 2

deniz kenarına gittim . kızla olan fotograflarımızı ve bende kalan şeylerini imha ettik muzaffer ile . aklımı sürekli sorular kemiriyordu , derin bir pişmanlık yaşıyordum her zerremde . yemeden içmeden kesildim kısmen çöktüm . okula uğramaz oldum . ya uyuyor ya boş boş tavanları izliyordum . saf sevgim sonucu bir taka batmıştım , kendi ellerimle belki de onu başkasına vermiştim . bu işlerde cinden , hüddamdan ummanın yanlışlığına şahit oldum olmasına ancak inancım sarsılmanın eşiğindeydi . neden ben ? düşüncesi beynimi kemiriyordu . iyi insan ile kötü insan arasında bir seçim yapma gereksinimi duyuyordum . yaptığım hatanın farkına kısmen varıyordum ancak yine de kabullenmiyordum . onu benim sevdiğim kadar kimse sevemezdi ki , hala da iddialıyım . ha işte durum böyle iken sevgi bazen kör eder seni . bende suçu kader dediğin karmaşık ifadeye yüklüyordum . hırsımı birşeylerden almam gerekiyordu , ben de kötü insan olursam yaratıcıdan öç alabileceğim gibi saçma bir hissin gafletine düştüm . haşa tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış misali bir durum . yine haşa allahın tutumu yaratılanlara benzemez o çok merhametlidir ve aslında her birimizin onun katında bir kıymeti vardır . buralara girmeyeceğim amacım meseleyi bir din diyaloguna dönüştürmek değil .sadece ruh halimi anlamanız açısından özetledim