ezilen bir çocuktum ilk zamanlar

mesajların ardı arkası kesilmiyordu. aklımdaki ayça'yı eve atma fikri git gide güçleniyordu. bunu mesajla söylemeyip yüz yüze söylemem gerektiği fikrine vardım. zaten buluşma zamanımız da gelmişti.

ben : yarın buluşsak fena olmaz sanki ?

ayça : annemin bu sefer izin vereceğini sanmıyorum

ben : sen bi dene şansını

ayça : tamam denerim de uyuyo şu an sabah sorarım.

ben : tamam

ardından saatin de geç olmasıyla ikimiz de uyuduk.

mis gibi yatağımın rahatlığında uyumuş güzelce bi uyku çekmiştim. ayça'dan gelecek neşeli haber ne güzel olurdu. tam o anda;

ayça : alamadım izni ya ufff :(

ben : hay amk ya

ayça : özlemiştim seni

ben : aynen ben de

ayça : bekle bi dakika

ben : anlamadım ?

ardından 20 dakika kadar geçti ve

ayça : aldım izni, daha doğrusu cadılık yaptım ve aldım * buluşuyoruz canımmm * )

ben : çok iyi harikasın tatlım. saat 3 gibi xxxxxx'deki adidas'ın önü ?

ayça : biraz erken olsa

ben : öğle sıcağında mı buluşalım amk

ayça : o da var tamamdır 3'te adidas'ın önünde.