v for vendetta kardeşiniz bugun ilk defa ağladı

ben küçükken dayak yerken bile gülen bir insandım. acıkı filmlerde zerre kadar duuygulanmazdım bile. bugün ilk defa oldu. o kadar içten oldu ki anıyorum şimdi o duyguyu. gerçi 1 aydan beridir içimde bir oturma vardı ama bugün dışarı çıkı verdi. söz konusu diğer başlıkta bazı dalga geçen huur çocuklarını takmıyorum. entylerini silip kaçmışlar hiç umurumda değil.

mümkün mertebe hiçbir arkdaşıma belli etmeyip rutin hayatımı şakalarımı sürdürdüm onlarla güldüm. ama bugün artık dayanamadım. aktı gözümden damla damla yaşlar.

(bkz: dedem sabah 9 30 da vefat etmiş beyler)

başlığın içeriği şuydu. ama hala bazı huur çocuklarına komik gelecekti ki sildirdiler bana.

sapa sağlam adamdıç 1 ay önce kanser teşhisi konulmuştu. geçen ay en büyük erkek torunu olarak derslerimden dahi feragat edip sürekli hastane işleri ile uğraşıyordum. git geller falan bünyem bile yorulmuştu artık.

yaz okuluna geldim geçen hafta. sürekli arayıp soruyordum canım dedemin durumunu. henüz 61 yaşındaydı. sapa sağlamdı. biraz geç teşhis konulmuştu. bu sabah yoğun bakımda vefat etmiş şimdi haberim oldu. bizimkiler moralim bozulmasın diye söylememiş ama ablamdan aldım haberi o da yeni öğrenmiş.

sizden rica dedeniz/nineniz yakınınızdaysa gidin ellerinden öpün, ilgi gösterin. onlar yaşlı olabilir ama sevgiye daima ihtiyaçları vardır. kıymetini bilin.

unutmayın ki insan küçükkken en çok anne babasını, büyüyünce en çok çocuklarını, yaşlanınca da en çok torunlarını sever. ileride bunu anlayacaksınız.

sağlıcakla kalın.