iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

yine ölemedim. gözümü açtım.

annem gitmişti. televizyonun sesini duyuyordum yerli yersiz. kulağım öyle çınlıyordu ki.

görüş açım ve duyuşum bitikti.

allah canımı almalıydı. ilaçlardan mıydı?

o an düşündüğüm tek şey kendimdim. acılarımı dindirmesi için allaha dua ediyordum.

zar zor aldığım nefesi bana haram kılıyordu allah.

yetmemişti sınavım. ama sınıfta kalmayacaktım.

dayanmalıydım. ağzıma dolrudum havayı ve kendimi zar zor yere attım. süründüm amk.

bunu yaptım. yığıldım yerde.

durursam öleceğim gibi bir his vardı. direndim. süründümde süründüm.

telefonuma ihtiyacım vardı.

kimi arayacağımı bilmiyordum ama arayacaktım. öbür odaya kadar sürünmek..

lakin sürünemeyecektimde.

yarı yolda tıkandım. odaya gitmem imkansızdı. tam yanımda pencere duruyordu. pencerenin olunu tuttum.

zar zor kalktım ayağa ve pencereden aşağıya kustum. dizlerimin üstündeydim.

kafamın hepsini aşağıya doğru tuttm. nefes aldım, kendime telkinler verdim.

boğazım öyle ağrıyordu ki, konuşamıyorum bile.

sesim çıkmadı ama bağırdım.

yardım edin diye bağırdım.

kimse duymadı. giblemedi. bir daha bağırdım. nefesim topladım ve son kez bağırdım. nefesi ciğerlerime çektim. bidaha kustum. yere düştüm.

daha fazla dayanamazdım.

kalbimin atış ritmi yavaşladı.

kapı çaldı.

dejavu oldum.