iftara daha var gelin hikayeme zaman geçsin

ertesi gün işe gittiğimde ne oldu biliyor musunuz?

şirket bana bir laptop verdi.

böyle bir şey olamazdı gerçekten. böyle bir şey olamazdı.

muhteşem bir bilgisayardı.

hayallerimdeki bilgisayardı.

o günün akşamı sattlerimi bilgisayarı çözmek için uğraştım. içinde bütün programlar yüklüydü.

bilmediğim programlama dillerine geçecektim artık.

beynim adeta bunun için çalışıyordu.

kader beni işime itiyordu. tamamen işime odaklıydım.

dışarı çıkmaya korkuyordum.

yeni birini hayatıma almaktan korkuyordum.

nedense hala takım elbise giymeme karışmıyorlardı.

unutmadan;

telefonu bilinmeyen numaralara kapatmıştım.

artık arayan her kimse, bir daha aramayacaktı.

ecenin adını bile telaffuz edemiyordum. onun beni aradığını düşünmek tamamen içimin kalkmasına sebep oluyordu.

o arayamazdı. aramamalıydı.

zaten kimin aradığını asla çözemedim. asla bilemedim.

yalnızdım.

tamamen. sonsuza kadarda öyle kalmak istiyordum. ama nasıl kalabilirdim ki?