dinleyen varsa bende bir hikayemi anlatıyorum

ordulular bilir o rihtim dediğimiz yerden otobus döndüğü anda içimden bişeyler kopmuştu ağlamaya başladım telefondan kazım koyuncudan işte gidiyorum mu dinliyordum..
http://www.youtube.com/watch?v=Yk-HfAN0Zq8
hayattımın geçtiği büyüdüğüm en güven duyduğum yerden gidiyordum. o rihtimdan otobus döndü ya işte içim paramparca oldu anlatamıyacak bira acı oturdu içime. sağdece ağlaya biliyordum ailemi sevdiğimi dedemi soyadımı sıfatımı herşeyimi orda birakmıştım... okumak için gurbette cıkmak başka birde zorunlu olmaktan cıkmak başka aklına anıların gelıyor daralıyorsun daha şimdiden özlüyorsun oraya ait tadlara acıkıyorsun ordakı arkadaşlarının sohpetine susuyorsun bir mucize olsun kalım diyorsun ama olmuyor. o otobus o rihtimdan dönünce şehirden uzaklaşıyor ya sende orda ki senden uzaklasıyorsun bilinmeze gidiyorsun... bomtak bır ruh halınde oluyorsun... kötü çok kötü anlatılmayacak bir his...