dinleyen varsa bende bir hikayemi anlatıyorum

Ben şu betonarme ve kasvetli şehirde öğrendim gurbetti... Sevdiğinden arkadaşlarından ailenden uzak kalmayı sokağa cıktın mı selamlaşacak adamın ne önemli olduğunu şu şehirde öğrendim... çok değildi az zaman önce fidangörde ki tekelden sigaramı alip muhabbet ettiğim dönem fanatik olmamama rağmen sabah yazhaneye gidince karşıda ki dükkana girip sizede ne koydular be diyip onu kudurtmalarım... yemek yemeye bir yere tek otursamda mutlaka bir tanış cıkması çok zaman önce değildi be... yanlızlıkla bir başınalık arasında ki farki bu şehirde öğrendim... hiç bir köşe başında dikilip arkadaşlarımla muhabbet edemiyeceğim mi la'nin bir nota değil cidden bir yaşam biçimi olduğunu bu şehirde öğrendim... ihanetle parasızlıkla hastalıkla dertle gamla bu şehirde tanıştım... zormuş be... yaşam kavgasının nasıl bişe olduğunu, sağ gösterip sol vurulunca insanin zor toplandığını gördüm... ne oldum değil ne olucam demeliymiş insan ben bunu anladım... o susmayan telefon artık çalmayınca gözden uzak olanın cidden gönülden de uzak olduğunu anladım, insanin anasindan babasından kardeşinden atasından başkası yalanmış bunu anladım... isyanlık bir durumum yok şükür olsun iyiyim. ama az insan çok huzur bunu anladım. bu şehire kızgın değilim sadece eli sopalı bir öğretmendi öğrenmem gerekti o bana hayattı öğretti... Şimdi bakıyorumda ne ankaralıyım diye biliyorum ne orduluyum cidden düşünüyorum ben nereliyim...