mal adam

bana köpek gibi davrandığı için köpek gibi ağlata ağlata terkettiğim ilk sevgilime benzetiyorum.

(ha ben yaptığımdan pişman mıyım? evet. yani bana açık açık köpek bile demiş olan ve hatta annesi bile bana hayvan ismiyle hitap etmişken; o, sırf bir şeyler istediği gibi olmuyor diye boğazımı sıkmaktan tutun tartaklamaya kadar aklına eseni yapmışken; ben kendisine vakti ile borç vermişken ve evine her gidişimde eşek gibi guda malzemesi zütürmüşken, üç kuruşa muhtaç olduğum bir vakit bana borç vermek yerine, tak gibi ince bir tişörtle yağmurda yürümeye muhtaç eden kimseyi köpek gibi ağlata ağlata terketmişim kime ne? ya da hatta bana bile ne değil mi? her iki lafından biri eski sevgilileri [özellikle sevgili bile olamadığı o her şeyi muhteşem tiyatrocu hatun] kendisine yanık lise fizik öğretmeni falanken; benim ruh sağlığımı korumam pek mümkün olmazdı. isabet olmuş onun bana zarar verdiği yoksa ben kendimi durduramayan bir insanım zarar vermeye başladığımda. öf döktüm sonunda içimi ya. rahatladım. neden peki hala konuşmak istiyorum o'nunla? çünkü sanki tüm bunlara rağmen şu hayatta güvenebileceğim tek insan o'ymuş gibi geliyor. bu kadar da eşek kafalıyım ben. evet.)