dertleşelim biraz arkadaşlar

sizin ben ben ta dıbınıza koyim züt laleleri. hepiniz adamsınız amk. en gibko zamanımda bile gelip şurda 5-10 başlık dolaşıp gülüp eğlenebiliyorum. o yüzden şu an kendimi panpalarıma çok yakın hissettim ve bir derdimi açmaya karar verdim.

mevzuyu çok uzatmadan anlatıyorum. panpalar 7-8 yıl önce lisedeyken harbiden sevdiğim bi kız vardı. babasının tayini çıkınca çekip gitmişlerdi tekirdağa. bende gibindirik bi cep telefonu var ona da kontör yetişmiyo. kızda o da yok anasından babasından gizlice arıyo konuşuyoz. 3-5 böyle devam etti telefon konuşmaları. sonra gözden uzak olan gönülden de ırak olur, bitti ilişki. aramaz sormaz oldu. neyse sonuçta liseliydik o zamanlar insan değişiyo. unuttuk o hatunu aklımıza bile gelmez oldu.

bi gün facebookta ortak arkadaşlardan gördüm. liseden tanış olduğu kişileri eklemiş istemeden yeniden aklıma girmişti. dayanamadım atladım tabi. çat bi mesaj attım. iki yabancı gibi sohbet ettik. 1 ay sonra evleneceğini söyledi. eskişehirde yaşıyormuş ve orada çalışıyormuş. beni düğününe davet etti.

lakin benim içimde eskilerden depreşen birşey var. böyle aynadan "anlatmalıymış meğer" şarkısı falan çalıyo sanki arkamda bi yerlerde. hani güzelleşmemişte ortalama bi kız ama niye böyle oldum bilmiyorum. bu arada bende ankaradayım ve haftasonu eskişehirde görüşücez. acaba hissettiklerimi belli etsem mi? yoksa rahat bırakıyım sorunsuz evlensin mi?

ulan nerden çıktı yıllar sonra başıma bela...