ayrılık

sonradan öyle bir acıtır ki. O ilk birkaç ay geçer, ilk şaşkınlık, gözyaşları, ardından gelen sükunet, güç, arayışlar, tekrar kabuğuna çekilme. herşey kendini tüketir de, onun kokusu gitmez be burundan. aylar sonra gelen ilk gözyaşları yurekten, en zarar görmüş, yaralı yerlerden akar. Tüm umutlar kaybolmuş, yerini kocaman bir hüzne bırakmıştır artık. Kapıyı çalsa, geliverse, vallahi özür bile dilemesine fırsat vermeden sarılırdım boynuna, ipek saçlarını koklar, artık ruyalarimda aldığım kokusunu derin derin içime çekerdim. tek kelime etmez, bir sonraki zalimliğine kadar yine kendimden vaz geçer, gözlerinde kaybolurdum. gerçeklere daha çok kulak tıkar, yanında gecirebildigim her anı cenetten sayardım. Öldür beni ona da tamam, yeterki son
nefesimde yine sen ol yanibaşimda. Gözlerimi ince parmaklarinla sen kapa, son yolculuğuma sen uğurla. Başka bir şey istemem