bombok olan aşk hikayemi anlatacagım ibret alın

-devam-

sabahın köründe, antalyalı kız mesaj attı.
- geçen gün saçmalamış olabilirim ama hayatımda olman hoşuma gidiyor... - diye.
affalladım kaldım amk.
-benden hoşlanmıyorsun sanıyordum- diye mesaj yazdım bende.
-sadece bana karşı bazı yaklaşımların hoş değil. neyse ya boş ver bunları... işe girdim biliyor musun?- dedi.
bu antalyalı kızın bir huyu vardı.
sürekli -biliyor musun- diyordu. nereden bilim amk. neyse.
böyle 2-3 mesaj daha konuştuk ama uzun uzadıya muhabbet edebilen biri değildim.
kesildi muhabbet bir yerden sonra.

zaten aklım akşam ki meseledeydi ama bu antalyalı kız bunu deyince -para mı isteyecek acaba- diye düşündüm.
belki aşağılıkça gelebilir ama aklımdan bu geçti.

berbere gittim saçları 10 numaraya vurdurttum. sakalları düzelttirdim.
sevdiğim kıza, -konuşmak istiyorum- demiştim ama diyecek hiçbir şeyim yoktu.
sadece onu görmek istiyordum.
bahanede olarak da bunu söyledim.
yine de düşünüyordum, bir mesele olsun, ne diyeyim.
uzun uzadıya oturmak zorunda kalksın diye.
aklımı, şuurumu yitirmiş gibiydim.

boludan dönerken bambaşka durumdaydım. bir günde kafayı gibertmiştim.