+2
-1
yalnız bir birey olarak yürümeyi, aylak aylak sağda solda sürtmeyi, anlamsızlığı, çürümüşlüğü, varolamamayı öğrenir insan.
yalnızken aslında hiçbir zaman kendine yetemediğini bunca zaman kendini kandırdığını fark edersin.
bir şeyler için umut etmeye, bir şeyleri gerçekleştirmek için harekete geçmeyi, ne bileyim herhangi bir şeyi başarmayı bunun için direnmeyi unutur insan.
zamanın hiçbir öneminin kalmadığını öğrenir insan.
bunca zamana kadar hep mutsuz bir varlık olduğunun farkına varmanın acısını doya doya yaşar insan.
hiçbir zaman yaşamadığını sadece çocukluğunda ve çocukluğundan sonraya ait birkaç anısının olduğunun farkına varmasıyla öğrenir insa...
her şeyin bir an önce olmasını saatlerin geçmesini günlerin erimesini bir an önce bu dünyadan ayrılacağın zamanı beklemeyi öğreniyor insan.
sözde sıkıntılarını dev aynasında görüp bunu ballandıra ballandıra çevrendiklere anlatmanın anlamsızlığını öğreniyor insan..
bulanık bir gölge gibi bu yaşamın kıyısında asalak gibi yaşadığını öğreniyor insan.
belki de en büyük öğrenim hiçbir şeyden umut etmemektir.
