ölmek zor mudur acaba

Hayatımda göreceğim, hissedeceğim en büyük acının bu olmadığını biliyorum. Daha neler göreceğim halbuki. Mesela küçükken bile ağlardım bir gün annemin, babamın öleceğini düşünüp, beni bırakıp gideceklerini düşünüp. O geceleri hatırlıyorum mesela hala, yorganı çekerdim kafama kadar dua ederdim ölmesinler diye ya 10 ya 11 yaşındayım o sıralar.

Her zaman benim gibi insanlar vardır çevrenizde. Zeki çocuk ama çalışmıyor, iyi çocuk ama soğuk. Her zaman böyleydim kız, erkek gereksiz muhabbete hiç girmedim, kimseye ihtiyacım olmayacağını düşündüm. Ama inanın oluyor. 2.5 yıl boyunca hayatımı tamamen bu kıza endeksledim. Bir kaç tane arkadaşım vardı zaten onlar da kalmadı o süreçte. Dedim ya ben de biraz mallık var.

insan sevgilisi olacak kişi hakkında hayal kurar. Şöyle güzel olsun, gözü şu olsun, zütü başı şöyle olsun. Benimse tek istediğim gülmeyi bilen ve birazda zeki bir kız olsundu.
Çünkü ben hayatımda hiç bir zaman kahkahalarla gülen biri olmadım. Hep ekgibliğini hissettim gülmenin. Bana o öğretsin istedim gülebilmeyi. Öğretti de. 2.5 yıl boyunca ne kavgalar ettik ne küslükler yaşadık ama ağzımdan tek bir kelime kötü söz söylemedim ona. Salak, aptal gibi şeyleri demiyorum anladınız işte. Bana mutlu olmayı, gülebilmeyi öğreten birine kötü bir şey yaparsam, söylersem ihanet edermişim gibi hissettim çünkü.