bu başlık da benim olsun mu lan

Güvenpark, insanlar, arabalar, hepsi geçiyo gidiyo, şimdi o sahneyi hatırlamaya çalışınca sesleri anımsayamıyorum hiç “belki de görüşmememiz lazım” sözcükleri yankılanıyo kafamda… sonra birden seviniyorum, “lan tamam ayrılmayı düşünüyo ama sunduğu nedene bak çürütürüm ki ben bunu!” evet beyler ciddi ciddi seviniyorum hatta gülüyorum yanlış hatırlamıyosam. O zamanlar hastalığımı hala tam kabullenmemiştim ama aklıma da yatmıştı olabilir lan diye. Daha önce de anlattığım hikayemi ceren’e tekrar anlattım, büyük değişimler geçirdiğimi, çok okuyup çok düşündüğümü, bunun bu hastalığı tetiklediği örnekler olduğunu anlattım. Hastalığının sebebi benim derken de paylaşılmış pgibotik bozukluktan bahsettiğini düşündüm, onun olması için baskın ve ezik kişilik, ayrıca baskın tarafın rahatsız olması lazım, bizde var mı böyle bi durum? Yok. Bunu ona da hatırlattım. Babamın akşam yemekleri hakkında söylediği kadar saçma bi şey de yok zaten, “biz seninle Cuma günleri çıkıyoruz dimi, e ben senden önce de her Cuma dışarı çıkıyodum, denizlerle takılıyoduk ve yine yemeğe gitmiyodum. Hala suçlu hissediyo musun?” ceren sadece “ama ama..” tarzı şeyler söyleyebilmişti, çok sağlam ve destekli konuşmuştum çünkü, o da mutluydu suçluluk hissi yatışmıştı ve benden ayrılmak zorunda hissetmiyodu ama içinin tam olarak rahat etmesi lazımdı bu yüzden ‘ama’larla anlattığım şeyleri sınıyodu ve bu testten de geçmiştim. Sorun kalmamış gibiydi.