bu başlık da benim olsun mu lan

O aralar yavaş yavaş etkisini göstermeye başlamıştı ilaç. Olağanüstü bi şey olmadıkça moralim eskisi kadar inişli çıkışlı değildi ve ben de daha oturaklıydım. Biraz daha gerçekçi düşünmeye başlamıştım. Mesela para üstüne kurulan hayatın sistemin iğrençliğinden bahsedip dururdum, bi gün babamla kızılaya gidiyoduk tam son alt geçite girerken bu konuyu konuşuyoduk ve babam “tamam haklısın ama elinden ne gelir ki?” dedi. O güne kadar hemen hemen böyle şeyler söylerdi ve ben takmazdım hiç, böyle saçma bi sistemin parçası olmak istemiyorum falan derdim, yaşamak istemediğimi söylerdim. O gün ise “lan harbiden” deyip sustuğumu hatırlıyorum, sanırım ağzım açılmıştı hatta şaşkınlık vardı üstümde çünkü. Durdum öyle bi şey demeden, babam devam etti “düşüncelerin güzel, eyvallah ama nolmuş yani, napabilirsin? Bu senin ne işine yarar?” haklı lan sonuna kadar haklı. Ve ilacın etkisinden olacak ki haklılığını algıladım, karşı çıkmadım ve düşüncelere daldım, bu sefer kendi irademle...