psikoloji içeren bir hikaye

Hüzünlendim, Ece gitti, ramazan bayramı yakındı burada olamayacaktı kurban bayrama kadar yaklaşık 2,5 aylık bir zaman vardı, 2,5 ay görüşemeyecektik. Daha şimdiden özlemiştim, bu sokaktan geçerken o camda beni beklemesi, oradan geçerken onun orada o canım arkasında olduğunu bilmem bana hep huzur verirdi ama artık o yoktu o canım arkası kocaman bir boşluktu. Kıymetini bilmekte çok geç kalmıştım…

Kafamı refleks olarak yukarı kaldırıp o cama doğru uzun-uzun baktım aklımda bu düşünceler ile sonra gözüm yan apartmanda ki pencereye takıldı Toprak pencereden bana doğru bakıyordu bizi görmüş olmalıydı. O kadar rahatsız oldum ki hiç oralı olmadan kafamı çevirip yürümeye başladım.

Sonra evin yolunu tuttum, sevgilim gitmiş bana kalan tek yadigar bir somun ekmekti. Ekmeği de alıp odama geçtim sandalyemin koluna astım. Uzandım yatağıma ekmeye bakmaya başladım. Sonra bu halime gülüp ekmeği mutfağa zütürdüm. Bu moralle iştahım olmayacağından ekmeği yemeyerek kendimi bir nebze avutacaktım.

30 dakika sonra Ece’den mesaj geldi sabah ki olayı baya kaynattık aramızda sürekli babasından bahsetti arabaya binince de benden bahsetmiş bu davranışım çok hoşuna gitmiş ama annesinden hiç bahsetmemesi benim için açıklayıcı olmuştu. Uzun-uzun mesajlaştık hala üzüntülü olduğundan bahsetti, ama gerek bu sabah ki olay ve açık-açık söylemese de onu sevdiğimi söylemem ona büyük moral olmuştu ve bunları düşünmek onu mutlu ediyordu. Ankara’ya varana kadar mesajlaştık. Direkt teyzesine geçtiler ertesi gün yurt işlemlerini halledecekler, babası da Salı sabahtan geri dönecek.