psikoloji içeren bir hikaye

Uzun yolculuklarda adedimdir kesinlikle uyumam, özellikle gece yolculuklarında dışarıyı izlemek zifiri karanlıkta çevreyi incelemek, detayları düşünmek çok hoşuma gider, Ece’ye yapacağım sürprizi fazla düşünmedim çünkü ne yapacağıma karar vermiştim bile. Yolculuk rutin şekilde devam ediyordu, ben özlem ve heyecan duyguları içinde her şeyden uzak Ece’ye kavuşmama mani kilometreleri bir-bir geçerken, aslında içimde ki nefretten de o kilometreler kadar uzaklaştığımı hissettim. içimde sadece özlem ve heyecan hissediyordum nefretten eser yoktu bu benim için iyi bir şey miydi bu? Bu durum beni biraz korkutsa da en azından şu 2 günlük süreçte bu konuyu hiç düşünmemeye karar verdim. Kısa sürmesini temenni ettiğim yolculuğun 2. Molasını gece 3 gibi verdik, dışarı çıkıp o serin havayı hissetmek niyetiyle aşağı indim gözlerim telefondaydı kafamda meşgul, otobüsün basamaklarını inip yere bastığımda su sesi duydum, normal herkesin bildiği gibi su sesi geliyordu ama rahatsız etti bu ses beni korkularından gizlenmeye çalışan bir çocuk gibi o sesten uzaklaşmak istedim ve hemen otobüsün basamaklarını geri tırmandım. Aklımda olan hatırladığım yada unutmak istediğim bir hatıra değildi bu ama kazadan önce ki duraklarımızdan biride bu tesislerdi bu su ses, o küçük yapay şelale yine oradaydı ve yine karşıma çıkmıştı hiç aklımda değildi ki bu detay hatırlamıyordum bile ama bu sesi duyar duymaz o gün o saniye o sesi duyduğum o şelaleyi gördüğüm ilk an beynimde canlandı o hatıralar saniyeler içinde beynimin içine doldu, bir an nefes alamadığımı hissettim hemen koltuğuma oturdum biraz sakinleşmeye çalıştım ama o yolculukta gördüğüm arabalar, korna sesleri, o boş arsalar, büyük dağlar, karanlığın içinde ki her şey, gördüğüm duyduğum her şey sanki bir anda beynime hücum etmeye başladı ve ben bunları düşünmek ve hatırlamak istemedikçe artarak çoğaldı. Yaklaşık 5 dakika oturduğum yerde kalakaldım her şeyden soyutlanmıştım sadece o hatıraların içinde dolaşıyordum ben hatırlamak istemedikçe daha fazla detay hatırlamaya başlıyordum. Kontrolü yeniden elime almam gerektiğini düşündüm bir an bu korkulardan bu hatıralardan kaçamazdım, saklanamazdım madem kaçacak yerim yoktu korkularımla yüzleşmem gerekecekti.