psikoloji içeren bir hikaye

3 gün geçirdim ama ne yaşadığımı hiç bilmiyorum, yaşamıyor gibiydim nefes almayı bile unutacak gibiydim yemek yemedim su içmedim akşamları uyuyamadım, en kötüsüde ne düşüneceğimi bilmiyordum şimdi ne olacaktı? Benim için ipler tamamen koptu 3 gün boyunca telefonumu hiç açmadım sınav dönemine girdiğimiz için dersler boş geçiyordu okula gitmedim bütün günüm sahilde Ece ile bankımızda geçiyordu ama Ece aklımın köşesinde bile değildi. Geceleri uyuyamamaya başladım, o üç günü neredeyse uykusuz geçirdim yatakta oturup hep düşündüm, her an düşündüm bütün gün düşündüm. Ece ile 3 gün boyunca hiç konuşmadık Ece ilk defa ev telefonunu aramış 3 gün boyunca aramış annemle konuşmuş. 3. Gün sonunda telefonumu açtım Ece’den sayısız mesaj sayısız arama bilgisi gördüm, şuanda hiç kimseyi sakinleştirecek, moral verecek, içimi dökecek ya da derdimi paylaşacak durumda olmadığıma karar verdim telefonu yeniden kapattım çünkü biriyle konuşacak ne gücüm nede isteğim vardı. Akşama kadar oturdum ve düşündüm artık uykusuzluğun getirdiği yorgunluk, beyin uyuşmasından düşünecek gücüm kalmadı nefes alamamaya başladım. Banktan kalktım bir an başım döndü tansiyonumun düştüğünü hissettim en korkunç olanı da bir anda nefesim kesildi nefes alamadım. Normalde güçlü bir insanımdır kolay-kolay bayılmam ama bir an gözlerim karardı ve dizlerimin üstüne çöktüm 5 saniye öylece kaldım nefes almaya çalıştım sanki öldüğümü hissediyorum bilincimi kaybetmek üzereyim ama bir anda kendimde ayağa kalkacak gücü buldum ve doğruldum. Nefes alıp vermem düzeldi zorda olsa eve attım kendimi yaklaşık 4 saat uyumuşum uyandığımda saat akşam 10 civarıydı telefonu açtım Ece’yi arayacak gücü bulup numarasını çevirdim. Sesimi duyar duymaz ağlamaya başladı, ilk gün için başıma bir şey geldiğini sanmış ulaşamamış, ağlamış, sonra evi aramış annemle konuşmuş…

http://www.youtube.com/watch?v=uWs9W0yvnRM