o sıralar üniversiteye ikinci kez

içeri de güvende hissediyordum, bir yandan da tellerin arasında sıkışıp kalmak rahatsızlık veriyordu.

acılarım biraz olsun dinmiş dinlenicek zaman bulmuştum. ama her şeyden önemlisi ailemi bulmalıydım...

pisti ve hangarları bize ayrılmış olan yerleri gezdim fakat ne aileme ne tanıdık birine rastlayabildim tek gördüğüm yaşadıklarına anlam veremeyen bir kaç yüz oldu.

dinlenmeliydim gördüğüm boşluklardan birine yerleştim, yanımda top sakallı elindeki telefona vurup birini aramaya çalışan 30lu yaşlarda bir adam oturuyordu.

ona bakarken aniden bana döndü göz göze geldik mecburen merhaba dedim. "yeni mi geldin" diye sordu direk. anlattaım başımdan geçenleri, o bir üniversitede tarih alanında öğretim görevlisiymiş delilerle ilk defa ders sırasnda bayılan sağlık ekiplerini beklerken arkadaşlarını ısıran bir öğrencisi aracılığıyla tanışmış.

etrafı süzdü, derin bi nefes aldı ,"tarih boyunca tanrı insanları dizginlemek amacıyla salgınlar, afetler yolladı... "
evet dercesine başımı salladım , devam etti.
"ama bu tanrının işi değil."