hayatın acımasızlığını

anladığınız an nedir lan benimkisi bi ayakkabı alışverişiydi;
özet geç diyen binler okumasın amk

kardeşim ve ben gecekondu mahallesinde inşaat işçisi bi babayla ev hanımı bi annenin velediydik
babam bize hiç bi zaman yüzümüze bakarak konuşmamıştı sert bi adamdı yanında kıpırdıyamazdık
hayat zor aldığı üç kuruş para bi ton gider vardı ayağımızda ki ayakkabılar yırtılmıştı
ben babamın bizi sevmediğini sanardım ayakkabımı görünce anneme bağırdı yanına geldi oda
- çocukları hazırlada çarşıya gidelim bi onlara bide sana ayakkabı alalım dedi
zavallı annem nasıl sevindi anlatamam kardeşim ayakkabısı yırtık olduğu için önceki gece ağlamıştı ben babam duymasın diye susturmuştum onu
koşarak ona söyledim o kocaman gözleri ışıl ışıl oldu kurban olduğumun
babam önümüze düştü ağzında hiç düşürmediği sigarasıyla
vel hasılı bi ayakkabı mağazasına girdik
bi kardeşime bi bana ayakkabı bakılıyordu o güne kadar seçme şansı verilmediği için herşey çok güzeldi bizim için
neyse giydik beğendik iki ışıklı spor pabuç bide anneme beğenildi
babam elemana kaç lira bunlar dedi toplamda 135 kağıt dedi
peder 110 yapta alalım dedi çünkü cepte o kadar var
eleman patrona soralım dedi kıymalı pide yiyen şişman bi huur çocuğunun yanına gittik
olmaz gardaşım olmaz diye çıkartın ayakkabıları bizde sokaktan toplamıyoz bunları dedi
ben çıkardım giydim eskileri ama kardeşim ağladı çok ağladı hemde annemde döktü iki damla yaş
babam yıkıldı amk ailesinin önünde öyle bi duruma düştü ki
o tramvayla para kazanmaya başladığımda kardeşime doğum gününde 300 tl lik ayakkabı aldım hala da ayakkabısını ben alırım
iki gün ağlamıştı amk gibiyim böyle dünyayı