jehan barbur

aşağıdaki satırları yazarak önünde secde edesim gelmiş hatun kişisi.

Dik durma gayretimden sırt ağrıları çekiyorum. Ne zaman başımı birine yaslamaya kalksam, omuz oluyorum. Serzenmiyorum, ama omzum artık acıyor. Başkalarının acılarının içimin en derininden yaşıyorum, emanet edemiyorum. Yüklüyüm. Yalnız kaldığım anlarda hep Türk Filmi izleyip ağlıyorum çünkü artık yerli yersiz ağlayamıyorum. Bir keresinde ağlamayı denediğimde etrafımdaki herkes, her şeyi normalleştirmeye kalkışınca korktum, utandım. Zaten utanırım da zaafımı göstermekten. Sarılamıyorum, kimseye “seni seviyorum” diyemiyorum. “Dur gitme, sana çok ihtiyacım var demekten ödüm kopuyor. Bir filmin biteviye aynı rolünü üstlenen o yan karakteriyim ve karakter oyuncuları ağlamaz, biliyorum. Gönlüm kırılıyor, herkes kırgınlığım geçsin diye bekliyor bense gönlümün alınması için evin bütün odalarında bekliyorum.

Unutmuyorum!

kadınlığıma veriyorlar ne tuhaf insanlığıma değil