bir sabah uyanmışsın yanında seri bir katil

Bu aralar seni özleyecek kadar büyük bir duygu yoğunluğu yaşamıyorum. insan zor olsa da (zor basit bir kelime kalıyor aslında) zamanla alışıyormuş. Önceleri nefes alıp verirken tam göğsümün ortasına bir şeyler saplanırdı, diş ağrısı gibi, ince kegib sızısı gibi acılar duyardım. Zamanla kabuk bağlayan tek şey yaralar olmuyormuş. Duygular da, özlemler de, acılar da kabuk bağlayabiliyormuş. Bunu öğrendiğimde daha farklı bir acıyla sarsıldım. Yumuşak etime yumruk yemiş gibi oluyordum.
Seni unutacak olmak, buna inanmak ve bu uğurda mücadele etmek inan öldürüyordu beni.
Güzel diye nitelendirdiğimiz çoğu olay bir süre sonra mide bulantısına sebebiyet veriyor. Hak ettiğimiz çoğu şeyi yaşayamamış aksine hak etmediğimiz ne varsa yaşamış olmamız senden ziyade beni uzun süre düşündürdü.
Cevabını bulmaya çalışırken; sevememiş olmanı, sevmemiş olmanı, bakarken mutlu olmaman gibi basit ihtimallerle karşılaşınca kaç tren makas değiştirdi bilemezsin.
Her şeyi bir kenara barakırsak -sen dahil-
sen 'zor' kelimesinin ne kadar basit bir kelime olduğunu dahi anlamazsın.
Bu yüzden yıllar sonra karşılaşırsak ve sen hala yaşıyor olursan;

tekrar hoşça kal.