hergün açık mavi gömlek lacivert ceket giyip

lacivert kravat, lacivert pantolon ve kösele ayakkabıyla kombinleyip başlıyorum otobüs beklemeye. otobüse bindiğim an şöföre doğru atılıp güleç bir yüzle "seldıbınaleyküm kolay gelsin" diye muhabbete girip iett şöförüymüşüm gibi davranıyorum. gideceğim yere kadar akbil cihazının yanında konuşlanıp "şöförle konuşmayınız" yazısını hiçe sayarak aileden biriymiş gibi davranıyorum, muhabbetin dibine vuruyorum. "sen kaç arabasısın ?","98T güzergahı çok rahat ya","72T'de Süleyman var tanıyosundur belki", "ikaruslar baya rahatlattı bizi" gibisinden teknik terimler kullanarak güvenilirliğimi arttırmaya çalışıyorum. ara sıra o güzergahın müdavimiymiş gibi davranıp meslektaşıma kıyak geçercesine "ver sen çok yoruldun" diyorum, güzergahı değiştiriyorum, binen güzel bayanlara sıcacık bir hoşgeldiniz çekiyorum. çirkinleri bekletip cihaz bozulmuş gibi yapıyorum inip tekrar binermisiniz diyorum indikleri an "they are taking the hobbits to isengaard!" diye bağırıp kapatıyorum kapıları vınlıyorum. çok canım sıkıldığında yanımdan geçerken godfather kornası çalan minibüsçülere tek notalı korna ile gamgam star ve istiklal marşının başını çalıyorum. binlerce şikayet mektubunun yükünü omuzluyorum. hem günlük adrenalin ihtiyacımı karşılıyorum hem de ulaşıma para vermiyorum.