bu yazdıklarımı okuyan olur mu dersin

30 yaşında ümidinizi yitirmek üzere olan bir ağabeyinizim.
malum 50 karakter sınırlaması var, 06.06.2010 tarinde ikinci nesil yazarlığımla bu başlığı daha uzun bir şekilde açabilirdim. lakin o zaman ruhum bu kadar yorulmamıştı.

bu gün de yürüdüm şehrin kaldırımlarında alışıla geldiği üzere yalnız başıma. bir umut karıştım şehrin kalabalığına. yalnız yaşadığım eve yalnız bir şekilde döneceğimi bilerek inatla gezdim.
yine gördüm yaşama sevinci olan; eşi, sevgilisi, çoluk çocuğuyla beraber gezen benimle yaşıt yada küçük olan insanları.

yok be panpacım biz fazlayız bu düzene. leş gibi alkol kokusu sinmiş dört duvar arasında ölmek için yaratılmışız. 25 yaşındaki kardeşinin " e abi ne zaman amca oluyoruz vakti gelmedi mi ?" sualinin içimize kaynar su gibi dökülmesi için bulunuyoruz bu taktan dünyada.