3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

athena'nın yalan şarkısında söylediği gibi aşk nefrete ne yakınsın.

siz de yaşadınız böyle şeyler. anlarsınız beni. öfkeden deliye dönmüştüm. kollarımdaki damarların belirginleştiğini görebiliyordum ve göğüs kafesim kalbimin vuruşlarına daha fazla dayanamayıp parçalanacak gibiydi. insan sevdiklerine ne kadar kötü konuşabilir ki? akıl sır eremiyecek kadar. ağzıma ne geldiyse söyledim ona. geçmişimizin bir parçasını kirlettiğini söyledim. o yolların artık birlikte yürünmeye değer yanının kalmadığını söyledim. küfürler ettim.

bencilceydi yaptığı bana göre. orası ikimizindi. ortak mülküyetimiz vardı ve benim topraklarıma benden habersiz girmişti birileri. bir an için huur çocuğunu bulup kemiklerini paramparça edene kadar dövmek istedim. ama suç onda değildi ki. yapamazdım. nitekim yapmadım da

ben bunu nasıl yapabileceğini söyledikçe. o yapmış olduğu hatayı kavrıyordu. aklının ucundan geçmemişti böyle tepkiler vereceğim. ona daha fazla kızamadım çünkü ne yaptığının farkında bile değildi. ben daha çok kendime kızmayı seçtim. o yolların ne demek olduğunu ona yeterince anlatamadığımı söyleyip durdum kendime.

uzunca süre yalvardı. suçu başkasının üzerine atmadı. yiğitçe suçluyum dedi bana göğsünü gere gere ve cezama razıyım.

şöyle söylemek çok da yanlış olmayacaktır herhalde: "nefret aşka ne yakınsın"