3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

geldiğimde kadından iz yoktu. oturup beklemeye başladım. ardı arkasına yakıyordum sigaraları. elime alıp külünü dökmeye çalıştığımda ellerimin titreyişini gördüm. acılı bir gülümse yerleşti dudaklarıma. kendi kendime "ne hallere geldik. nerden nereye?" diyordum. "buraya hiç gelmeyecektik" diyordum. öyle dalmışım ki karşımda dikilen kadını farketmem güç oldu. ayakta durup bana ne olduğunu sordu. sanki yanımdan ayrılıp geldiği deliğe geri dönmek ister bir hali vardı. evimiz benim için son zamanlarda karanlık bir delik gibiydi. mecburi acılarla dolu ve insana manevi azaplar yaşatan küçük karanlık bir delik...

oturmasını söyledim. oturdu. 2 yıldır kadınım olduğundan bir an bile şüphe duymadığım biriydi o ama şimdi benden uzak kalabilmek için yanıma oturmak istemiyordu. bana baktığında farklı farklı kadınların vücuduma değen dudaklarından kalma izleri gördüğünü düşünürdüm.

içinde bulunduğumuz an oldukça trajikomikti. çünkü söze nasıl gireceğimi bilememiştim. yabancı birine söylenen ilk sözü kararlaştırmaya benziyordu. bunu yaparken yaşadığımız güçlüğün benzerini yaşıyordum. daha fazla kendimi yormadım çünkü ne yaparsam yapayım bu yabancılık hissinden kurtulamayacağımı biliyordum. doğrudan, dümdüz söze girdim. aldığım iki biletten ve oyundan söz ettim ona. kalkıp gitmek istedi. kolundan yakalayıp yerine oturttum. ve elimde kalan son kozu oynadım. benim için yapmasını söyledim bunu. yüzüme baktı uzun uzun. bu defa gördüğü surette başka kadınların dudakları yoktu. gördüğü şey kasaba yollarında saatlerce günlerce beraber yürüdüğü genç adamı görüyordu. gözlerindeki o anlık ışıltıyı gördüğümde istediğim gibi gelişeceğini anlamıştım olayların.

başımı hava kaldırıp gökyüzüne baktım. inanmadığım bir tanrıya dua ediyordum.